อกหักจริงๆ ทำใจไม่ได้

เพิ่งจะเลิกกันกับแฟน ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้ คบกันมาจะ 9 ปีแล้ว ผูกผันกันเกินไป แต่อาจเป็นเพราะเราห่างกัน ช่วงเวลา 4 ปีในชีวิตรั้วมหาลัย ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัย เราก็ห่างกัน ตอกย้ำด้วยการอยู่กันคนละจังหวัด ที่หลายเดือนทีถึงจะได้เจอกัน ฉันเรียน เขาทำงาน งานที่โทรมาได้แค่วันละครั้งเพราะยุ่งมาก และโทรมาก็ได้แต่ถามคำถามซ้ำๆว่า "ทำอะไรอยู่" "กินข้าวรึยัง" "เด๋วพรุ่งนี้โทรไปนะ" เราไม่ได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่คนเป็นแฟนสมควรทำกัน ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ดูหนัง ซื้อของ ไม่มีจริงๆ ดีนะที่ยังมีเทคโนโลยีการสื่อสารทำให้เรารู้สึกว่ายังใกล้กันอยู่บ้าง ที่ต้องเลิกกัน ไม่ได้มีเรื่องมือที่สามมาเกี่ยวข้อง อันนี้มั่นใจ แต่เป็นเพราะเราเริ่มโต เริ่มคิดถึงอนาคตมากขึ้น มากเกินไป พ่อฉันไม่ยอมรับเขา เขาเริ่มเร่งรัด ไม่ชอบการคบกันแบบหลบๆซ่อนๆ มีการโทรไปหาพ่อฉันที่บ้าน แต่แม่ยังไม่อยากให้คุย แม่บอกเขาว่าให้รออีกสักพัก แต่ดูเหมือนเขาจะรอไม่ไหว ส่วนฉันเองที่ตอนนี้กำลังวุ่นและกังวลกับการเรียนในเทอมสุดท้าย ที่งานเยอะและยากมาก อีกทั้งยังสับสนหาคำตอบไม่ได้ว่าจะเรียนต่อหรือทำงานดี พูดง่ายๆว่ายังไม่คิดเรื่องอนาคตของเรา หรือมันเป็นเพราะฉันที่ทำให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนในที่สุดต่างฝ่ายต่างคิดว่า ควรจบแค่นี้ ความจริงเราก็ทะเลาะกันบ่อย แต่คราวนี้ สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเขาก้าวก่ายเรื่องครอบครัวมากเกินไป ฉันอยากจะเป็นคนคุยกับพ่อแม่เอง ซึ่งฉันก็บอกแม่อยู่เรื่อยๆถึงความสัมพันธ์ของเรา แม่ก็เข้าใจเพราะเห็นเราคบกันมานานแล้ว ติดก็อยู่ที่พ่อ แล้วที่ฉันงงก็คือ หลังจากที่เขาโทรไปหาแม่ เขาโทรกลับมาบอกว่าอารมณ์ดีแล้ว พร้อมจะคุย เขาเล่าให้ฟังว่าแม่พูดกับเขาว่าอะไรบ้าง จากนั้นเขาก็บอกว่า "แค่นี้แหละที่อยากบอก ไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ" บอกตรงๆงงมาก จะเอาไงกันแน่ แม่อุตส่าห์ยอมรับ จากนั้นฉันก็ไม่โทรหาเขา ประกอบกับที่ชาร์ตแบตหาย แบตร์หมด ขาดการติดต่ออาทิตย์กว่า เหมือนเขาจะคิดอะไรได้บางอย่าง หลังจากได้ชาร์ตแบต เขาก็โทรมาได้คุยกัน เขาบอกขอโทษ แต่ใจเราเริ่มที่จะทำใจและยอมรับการอยู่คนเดียวได้บ้างแล้ว ยังภาวนาอยู่ลึกๆว่าของอย่าให้เขาโทรมาเลย แต่ก็นะ เขาโทรมาแล้ว เราก็บอกเขาตามตรงว่าเราเริ่มทำใจได้แล้วนะ เขาก็ขอโทษ เราถามเขาว่าเขารักเรากี่เปอร์เซ็นต์ เขาบอก 100% ถัดจากนั้นมาไม่กี่วันจุดจบก็มาถึง ทะเลาะกัน เนื่องจากฉันไปกินหมูกระทะ ต่อด้วยคาราโอเกะ ตามประสาเพื่อนๆ ซึ่งตลอดเวลาที่คบกัน เขาไม่อยากให้ฉันไปไหนทั้งสิ้น ออกแนวสั่ง ชีวิตฉันอยู่แต่ในมหาลัยกับบ้าน เมื่อก่อนทำตามเขาสั่งอยู่หรอก แต่มาพักหลังเริ่มรู้สึกว่าเราควรจะทำในสิ่งที่ควรทำ จะได้ไม่ต้องมานึกเสียดายทีหลัง ก็มีแอบไปบ้าง เราตกลงกันแล้วว่า ฉันอยากทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ เขารับได้มั้ย เขาบอก"ได้" แต่ผลออกมามันคือไม่ได้ไง จากวันก่อนที่พูดดีนักดีหนา ประโยคที่ออกจากปากเขาแต่ละคำ บอกว่าฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วบ้างหละ ที่ไม่เลิกกันฉันเป็นเพราะครอบครัวเขาชอบฉัน เขาเบื่อที่จะต้องคอยตอบคำถามครอบครัวเขาว่าฉันเป็นไงบ้าง เมื่อเห็นว่าเขาไม่คุยโทรศัพท์กับฉัน เสียดายเวลาบ้างหละ ทิ้งท้ายด้วยการส่งข้อความมาว่า ลาก่อน ชาติหน้าขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลย รู้สึก! เหมือนโดนตบหน้าอ่ะ ผู้ชายที่ทำให้เราเทิดทูนความรัก รักมั่นคง รักนิรันนดร์ เวลาไม่ได้เป็นเครื่องพิสูจน์เลย ความเชื่อมั่นในเรื่องความรักหมดสิ้น จะไปคบใครใหม่ก็มองว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับใครทั้งนั้น ฉันพลาดอะไรมาหลายๆอย่างแล้ว ฉันอยากทำใจ ฉันบล็อคเบอร์เขา พ่อแม่เขา ทุกทาง ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเขาอีก ไม่อยากรับรู้ แต่ก็ยังมีบรรดาเพื่อนๆมาถามถึงเขาอยู่บ้างเป็นระยะๆ ได้ยินแล้วปวดใจ ฉันไม่ได้บอกใคร ไม่อยากให้ใครมาเวทนาสงสาร ยกเว้นเสียก็แต่เพื่อนๆสมัยเรียนที่อยู่กับเราตั้งแต่ยังไม่ได้คบกับเขา ฉันรู้ว่าฉันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่หรอก ถ้ามองในมุมของเขา คงมีอะไรหลายๆอย่างที่แย่ เป็นครั้งแรกที่รับรู้ได้เลยว่า ในสายตาเขาไม่ได้มีความรักความห่วงใยให้ฉันอีก น่าแปลก คืนนั้น ฉันฝันถึงเขา ฝันว่าไปเดินหาซื้อของที่แสนจะเหนื่อยและน่าเบื่อ เขาทำท่าเบื่อเป็นบางเวลา แต่พอเห็นฉันเสียใจ เขาก็ตั้งแขนขึ้น ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เป็นนัยว่าให้ฉันควงแขนเขา และฉันก็ควงแขนเขา เดินไปด้วยกัน อบอุ่นมาก ตื่นมายังรู้สึกได้เลย ฉันจะเก็บเอาฝันนี้แหละมาเป็นความทรงจำดีๆของฉัน ที่คงไม่ได้จากตัวจริงเขาแน่ๆ บทสรุปส่งท้ายของฉันกับเขา คือ เราคบกันไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะรักกัน เพราะฉันอยากเปลี่ยนบางอย่าง เรื่องการดำเนินชีวิต ซึ่งเขารับไม่ได้ แต่ฉันอยากจะได้ อยากให้เขายอมรับสักนิด ฉันอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้าง มันเหงานะเวลาที่เขาอยู่กับเราไม่ได้ และเราก็ไปไหนกับใครไม่ได้ เหมือนอยู่คนเดียวโดยแท้ คบกับเขาฉันก็ทรมานใจ เลิกกับเขายิ่งทรมานใจ ฉันคิดว่าเรื่องมันยังไม่จบ เพราะครอบครัวเขาต้องรู้เข้าซักวัน และต้องมาคุยกับฉันให้ได้แน่ๆ เอาสิ ฉันจะหนีไปให้ไกลๆเลย ไม่ให้ใครตามเจอ ตอนนี้อยากบอกเขาว่า ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เขารู้สึกแย่ แต่ฉันก็ไม่อยากกลับไปคบกับเขาหรอกนะ เพียงแต่มันคิดถึง ก็เท่านั้นเอง.......